Kulturałki. Ależ ten czas leci. Toż święta niebawem. Wielkanocne. O tych, co tuż-tuż - co rozmaite zwiastują dekoracje, nawet nie mówię. Skrótowo rzecz ujmując, już w oczy karpiom śmierć zagląda. Leci ten czas, leci. W kwietniu minie 10 lat od odejścia tego, który nauczał „O wyższości Świąt Wielkiej Nocy nad Świętami Bożego Narodzenia”. „Bije zegar godziny, my wtedy mawiamy: /„Jak ten czas szybko mija!”. A to my mijamy” - zauważył XIX-wieczny poeta, Stanisław Jachowicz. A Stanisław Jerzy Lec nazwie czas „ludożercą”Igra czas z nami, igramy i my czasem. Janusz Szydłowski, choć w formie jest wspaniałej, już sobie sprawił półwiecze pracy artystycznej, szumnie i pięknie obchodząc je na scenie stworzonego przez siebie Teatru Variété. A mógł poczekać jeszcze trzy lata, kiedy to minie 50 lat od momentu, gdy z kolegami - wśród nich Jerzy Trela - odbierał dyplom PWST. Wolał jednak uznać za czas artystycznej inicjacji powstanie Teatru STU, którego był współzałożycielem. No i nie dał mi Janusz szans pójść na, odbywaną równolegle, jubileuszową galę „4 fortepiany na 40 lat”, w której z okazji jubileuszu Konkursu Jazz Juniors zagrali - także na cztery fortepiany: Leszek Możdżer, Marcin Wasilewski, Paweł Kaczmarczyk oraz Piotr Orzechowski. Może kiedyś powrócą… Niechby na taki Jacek Zieliński swoje 70. urodziny opóźnił. O dwa miesiące, niemniej jednak. A w formie jest wciąż młodzieńczej (podobnie jak żona Halina); ma w sobie tyle energii, tyle wigoru, że przez trzy godziny nie schodził z estrady Filharmonii Krakowskiej monologując, śpiewając, grając, tańcząc… Zaczął solo, grając na skrzypcach Bacha („Zacznij od Bacha” - przekonuje od lat jego młodszy kolega, też skrzypek), po czym dołączyła do niego orkiestra Szkoły Muzycznej I stopnia im. Stanisława Wiechowicza w Krakowie, i piątka wnuków, byłych lub obecnych uczniów tej szkoły: Wojtek - perkusista, Weronika - pianistka, Emilka - („moja Skrzypulka” - mówił dziadek), Lenka - flecistka. Najmłodsza Basia - wiolonczelistka wystąpiła już w części drugiej ze Skaldami, w przeboju opiewającym urodę pewnej „prześlicznej”. Mieć takiego dziadka - daj Boże każdemu. I wcale się nie zdziwię, jak na swe 80. urodziny, już otoczony wyrośniętymi wnukami, da podobny też Jacek siedem wierszy, z własną muzyką, Leszka Aleksandra Moczulskiego, bez którego historia Skaldów byłaby jakże uboższa. Wiersze, z dawnego tomu „Narzędzia i instrumenty”, w aurę beztroski - po „Tańcu hiszpańskim” de Falli i słynnym czardaszu Montiego, po piosence „Nie dotykaj dzikich róż” - wniosły nastrój egzystencjalnej powagi. Wiem, że część słuchaczy oczekiwała na więcej przebojów Skaldów, ale w końcu i one rozbawiły publiczność, a rozumiem Jubilata, że chciał pokazać siebie nie tylko jako frontmana słynnego zespołu. Oczywiście było „Sto lat”, był tort i szampan dla wszystkich. Jak święto, to święto!A propos; przed laty w Sali Kongresowej podczas próby Skaldów prąd poraził basistę zespołu, Konrada Ratyńskiego, niemniej kazano Skaldom grać, gdyż był to koncert z okazji święta. „Bez basisty?!”. Jacka tak to wkurzyło, że duszkiem wypił butelkę wódki, uznając, że jak już dwóch muzyków nie będzie, to i koncertu także. Ostatecznie odbył się. Z Jackiem. Jak święto, to święto. A był to… Dzień Z p. Jerzym Stuhrem od lat się nie znamy, zatem nie mogłem podejść po premierze „Don Pasquale” w Operze Krakowskiej, by się pokłonić i pogratulować. Debiutując jako reżyser operowy przygotował spektakl lekki, dowcipny, aktorsko znakomity; taką też rolę, Notariusza, sam w nim zagrał. Czarowna Alexandra Flood, Mariusz Kwiecień, Grzegorz Szostak (wspaniała, naturalna vis comica), i Andrzej Lampert (ależ robi postępy, aż się boję, że go nam z Krakowa wykradną), ta scenografia, te kostiumy… Brawo! Brawo też dla dyr. Bogusława Nowaka, bo to on Jerzego Stuhra wymyślił…

Po liturgii Wielkopiątkowej młodzież odprawia w kościele tzw. „Living Station” czyli po prostu bardziej rozbudowaną Drogę Krzyżową. Przypomina to trochę naszą myślenicką Drogę Krzyżową, z tą różnicą, że w całości odbywa się to wewnątrz świątyni. Może nie ma takiego rozmachu jak w mieście nad Rabą ale też jest pięknie. Wielka Sobota to dzień o wiele radośniejszy. Już od rana po okolicznych podwórkach i w sąsiedztwie kościoła biegają dzieciaki w czasie tzw „egg hunt” czyli polowania na jajka. Zbierają czekoladowe jajka i ładują do koszyczków robiąc przy tym nieopisany hałas. Święcenie pokarmów jest zwyczajem kultywowanym przede wszystkim przez polską społeczność, chociaż już widać zmiany, bo i amerykanie zaczynają przychodzić do świątyni celem pobłogosławienia wielkanocnego jadła. I to na tyle licznie, że w ostatnich latach Proboszcz zdecydował się aby owo święcenie zrobić również w języku angielskim. Polskie koszyczki oraz ich zawartość są tradycyjne: chleb, wędliny, jajka, chrzan. Amerykanie, którzy mają polskich sąsiadów też przejmują te zwyczaje, choć do koszyczka dokładają jeszcze wino. Co prawda nie ma specjalnej formuły na święcenie wina wielkanocnego, ale… co to komu szkodzi. Wieczorna Liturgia Wigilii Paschalnej również nie odbiega zbytnio od tej praktykowanej w Polsce, z tą różnicą, że choćby nie wiem co się działo nie rozpocznie się wcześniej, niż przed zachodem Słońca. Można mieć wiele wątpliwości co do amerykańskiej liturgii ale akurat tego pilnują bardzo skrupulatnie. Odczytywane są wszystkie wraz ze stosownymi śpiewami. W wielu parafiach jest zwyczaj, że odczytuje się naprzemiennie po angielsku i po polsku a czasem również po hiszpańsku. Przyznam szczerze, że wtedy człowiek namacalnie może doświadczyć co to znaczy, że Kościół jest powszechny. Ze względu na czas liturgia kończy się bardzo późno i zostaje niewiele czasu na sen. Zwłaszcza Polacy muszę się śpieszyć ze spaniem, bo już o 5:30 mają Mszę i procesję rezurekcyjną. Amerykanie mogą sobie pospać dłużej, ponieważ oni nie praktykują Rezurekcji. Po prostu przychodzą na jedną z niedzielnych mszy świętych a następnie udają się na wielkanocne śniadanie a niektórzy na obiad. Właśnie, „wielkanocne śniadanie”, hmmmm… dla Polaków raczej nie do pomyślenia jest, żeby zjeść je gdzie indziej niż w domu i z kim innym jak tylko z Rodziną. Amerykanie takich obiekcji nie mają, często spożywają ten posiłek w restauracji czy sali bankietowej w towarzystwie przyjaciół i… raczej trudno na stole znaleźć jajeczko z chrzanem i wiejską kiełbasę, więc zadowalają się „tradycyjną” wielkanocną ostrygą, tudzież krewetką albo omletem i podsmażanym bekonem a do wyboru mają jeszcze całą masę różnego rodzaju potraw z każdego zakątka świata. No cóż, to w końcu wielokulturowa Ameryka. Popołudnie również spędzają w gronie rodziny i przyjaciół, ale dość szybko kładą się spać ponieważ… w poniedziałek już nie świętują. Nie ma śmigusa-dyngusa ani Emausu. Poniedziałek to normalny dzień pracy. Amerykanie uwielbiają świętować ale starają się z tym nie przesadzać. Umiar wskazany jest we wszystkim. Stron: 1 2

Bedac juz doroslym z roku na rok tracily dla mnie na uroku. Szkoda! Najgorsze jest to, ze mam coraz wieksze problemy aby przedstawiac je jako cos wyjatkowego wlasnym dzieciom. Mam nieraz wrazenie, ze "wciskam im kit" starajac sie wzbudzic w nich poczucie wyjatkowosci tych kilku dni w roku. Z

Dostałem na Swieta FS19 w wersji na plycie na PC. Po zaiinstalowaniu jest problem z uruchomieniem. Włączajac grę wyskakuje tylko obraz z reklamy NVIDIA i gra sie wyłącza i wywala na pulpit. pomocy . 444 282 7 317 28 247 167 277

swieta swieta i juz po